De Pazo de San Mauro Albariño
Ik ben bijzonder merkentrouw. Ben ik eenmaal tevreden over een product, dan stap ik niet meer over op een alternatief. Zelfs niet als deze goedkoper of beter zou zijn. Zo heb ik sedert de jaren ’90 mijn telefoonabonnement lopen bij ’s lands bekendste provider. Die met veel groen in het logo. Omdat ik er uiterst tevreden over ben, stap ik niet over op een andere. Ook voor kleding, wasmiddelen, kattenvoer, radiozenders, webshops en zeker ook voor wijn, geldt hetzelfde: Ben ik tevreden, dan heb je aan mij een trouwe klant. Wellicht voor de rest van je leven.
Zo rijdt mijn man wekelijks voor mij naar het Wijnhuis bij ons in de stad, om mijn favoriete Albariño-wijn te kopen. Deze is droog, fris, mineralig en heeft een heerlijk zachte afdronk. Bovendien bevat deze wijn zeer weinig sulfieten, wat brandend maagzuur en een eventueel koppijntje de dag erna – mocht er íets meer wijn genuttigd zijn dan de bedoeling was – voorkomt. Deze Albariño drink ik ijskoud, zeker met deze temperaturen. En aangezien ik dus zeer merkentrouw ben, drink ik louter deze witte wijn. (Thuis dan; in de horeca zal ik het moeten doen met de bestelling: ‘A.u.b. de droogste witte wijn die u heeft. Hoe droger, hoe beter.’) Maar toen kwam de vraag van de Meisjes Van De Wijn. Of ik niet eens een wijn uit hun webshop wilde proeven en hierover een gastblog wilde schrijven. Ze hadden op mijn social media gezien dat ik schrijf én van wijn hou. Uiteraard was ik zeer vereerd met deze vraag. Ik hoopte een blog te kunnen schrijven over mijn favoriete Albariño-wijn. Maar helaas. Deze wijn was niet te koop in hun webshop.
Jammer.
Ik struinde de online wijnwinkel door, op zoek naar een passend alternatief. En daar stuitte ik op de Pazo de San Mauro Albariño. Mijn hart maakte een klein sprongetje. Een echte Albariño, in een bijzonder fraaie fles en met exact dezelfde smaakomschrijving, zoals ik de voor mij bekende Albariño ook zou omschrijven. Dit moest en zou mijn proeverij-wijntje worden. En wie weet zou deze Albariño wel de mijne overtreffen…!
Nog geen 24 uur later werd de fles thuisbezorgd, met een lief kaartje van de Meisjes Van De Wijn. Ze wensten me veel drinkplezier en ik kreeg de wijnzinnige groetjes. Kijk, dat is taal waar ik wat mee kan. De prachtige fles Pazo de San Mauro Albariño verdween voor een uurtje in de vriezer, aangezien ik van koude witte wijn hou én nogal ongeduldig ben. Ik wilde de wijn proeven en wel zo snel mogelijk. Als je een goede Albariño inschenkt, zie je meteen een soort bubbeltjes. Dat is een goed teken. Er is gekozen voor extra koolzuur voor de houdbaarheid, wat een overdosis sulfiet overbodig maakt. Ikzelf zeg altijd dat die kleine bubbeltjes de mineralen zijn. (Wat niet zo is. Maar het klinkt zo leuk. Vaak voeg ik eraan toe dat deze wijn dus ook nog eens erg gezond moet zijn. Zoveel mineraaltjes. Wauw!)
De Pazo de San Mauro Albariño in mijn glas zag er precies zo uit, als de voor mij bekende Albarino. Ik rook eraan, nam een klein slokje, slurpte wat – zoals ik dat tijdens een cursus wijnslurpen van Ilja Gort geleerd heb – en slikte de wijn door.
Perfect.
Niets meer aan doen.
Droog, fris, mineralig en een heerlijk zachte afdronk.
Dus ja, ik ben merkentrouw. En nu heb ik er een merk bij dat nog lang niet van me af is.
Pazo de San Mauro Albariño; kan ik meteen een doos bestellen?